زبانشناسی به مفهوم جدید آن، علمی نسبتاً نوپا بوده که قدمتی تقریباً یک صد ساله دارد، اما مطالعات تخصصی دربارهٔ زبان به حدود 6 تا 4 قرن پیش از میلاد بازمی‌گردد، یعنی زمانی که پانینی قواعدی برای زبان سانسکریت تدوین کرد.
کتاب “آشتادیایی” او شامل هشت فصل است که به موضوعات زبان شناسی، دستور و معناشناسی می پردازد. تجزیه و تحلیل پانینی از ترکیبات اسم هنوز هم اساس نظریه مدرن زبانشناسی این مبحث در زبان های هند است.
محققان مدتها عقیده داشتند تاریخ زبانشناسی با افلاطون و ارسطو آغاز شده اما امروزه همه پانی نی هندی را به عنوان پدر مسلم زبانشناسی می شناسند.
البته یک ساندوچ خوشمزه ایی هم وجود داره که هیچ ربطی به پانی نی پدر زبانشناسی نداره ولی خوب اسم آن هم پانی نی است!?
