برخی از اداها تقریبا جنبه جهانی دارند، مانند حرکت دستها و بازو ها به سمت خود یعنی “بیا” (آمریکایی ها بازوی خود را از ناحیه آرنج به سمت خودشان حرکت می دهند و دست در یک موقعیت عمودی قرار می گیرد، درحالیکه ژاپنی ها بازوی خود را به صورت افقی باز می کنند و فقط دستشان را که کف آن به سمت پایین است حرکت می دهند) یا اشاره کردن به خود به معنی “خودم” (آمریکایی ها به سینه خود اشاره می کنند اما چینی ها به نوک بینی)
درآمدی بر روانشناسی زبان
دنی استاینبرگ
ص 80
